W najpopularniejszym modelu tradycyjnym typu Design-Bid-Build (DBB), inwestor zatrudnia niezależnie architekta i wykonawcę. Pomiędzy nimi następuje wymiana informacji w postaci dokumentacji projektowej. Wzajemne relacje nie są jednak oparte na obustronnym zaufaniu. Utrzymane są w atmosferze wzajemnej podejrzliwości doprowadzając do sytuacji, w której powstaje przekonanie, że dzielenie się informacją równoważne jest z wystawianiem się na zagrożenia. Powstaje tzw. „okno ryzyka” (Risk Gap), tworzące pustkę pomiędzy projektantem, wykonawcą i inwestorem, w którą wkradają się prawnicy, ubezpieczyciele, menedżerowie projektów. Stanowią oni łącznik nie uczestniczący bezpośrednio w procesie budowlanym lecz co gorsza tylko go zaburzający, zwiększając jego koszt i czas.
Rysunek 5 Model tradycyjny. Inwestor zatrudnia niezależnie projektanta i wykonawcę.
Pattrick Mac Leamy proponuje nowe rozwiązanie, które nazywa BuildingSmart Organisation Model. Zamiast wielu kontraktów, zawierany jest jeden, wiążący kluczowych uczestników inwestycji. W kontrakcie zawarte są protokoły obejmujące wymianę informacji, oraz podział zarówno ryzyka i zysków na poszczególne jednostki. Model ten określany dalej jako IPD postaram się przybliżyć w tym rozdziale pracy.
Rysunek 6 Building Smart Organisation Model. Projektant, wykonawca i inwestor związani jednym kontraktem.
Witamy na naszej stronie. Blog ten ma na celu promowanie koncepcji BIM w budownictwie. Jeżeli interesujesz się tematem BIM lub też jesteś firmą lub producentem oprogramowania i chciałbyś podjąć z nami współpracę, zachęcamy do kontaktu.
